Het doel is bereikt.

Zo, daar ben ik dan op het plein voor de Kathedraal van Santiago de Compostela. Het doel is bereikt. Wat een prachtige kerk, van binnen en van buiten. En wat een drukte op het plein, enerzijds natuurlijk veel peregrinos, anderzijds veel toeristen. Je ziet veel groepen toeristen die onder leiding van een gids een rondleiding krijgen langs de monumenten die het hart van Santiago vormen.

De laatste 10 km. heb ik vanaf de Albergue in A Lavacolla afgelegd terwijl het een beetje regenachtig was. Na verloop van tijd wordt het platteland verruild door de buitenwijken van de stad Santiago. En daarna gaan de buitenwijken over in steeds stedelijkere bebouwing tot je echt het centrum inloopt. Leuke nauwe straatjes en steegjes met veel koffietentjes, barretjes, terrasjes, enz. Het is een genoegen om in één van die zaakjes een lekkere bak koffie en een ontbijtje te nuttigen. Ik denk na al die weken dat de lekkerste Europese ham uit Spanje komt.

Ik liep enige tijd op met 2 meiden uit Letland. Die vertelden dat ze met het vliegtuig naar Santiago waren gekomen (ze hadden overnacht in dezelfde Albergue als ik), ze liepen nu naar het station in de stad, gingen van daar uit naar Porto in Portugal en gingen dan de Portugese Camino naar Santiago wandelen.

Ik heb jullie nog niet verteld over Piet uit Vinkeveen, één van de weinige Nederlanders die ik deze keer heb ontmoet. Hij zat in Il Convento met het diner aan tafel, net als Elsie, maar daar vertel ik zo meer over. Ik liep een dag met Piet op en op een gegeven moment zegt hij: hoor ik nou iemand roepen of lijkt dat maar zo? Piet is 73 dus zijn oren zijn ook niet zo jong meer en hoe het met mijn oren is, weten jullie. Maar hij had gelijk, we werden geroepen door een Spanjaard, die met een wandelwagen waar een kind in zat probeerde ons in te halen. Dat viel niet mee, daarom riep hij ons. Wat bleek: Piet was zijn telefoon verloren, had dat uiteraard niet gemerkt en de buitengewoon vriendelijke Spanjaard deed zijn best om die terug te kunnen geven. Piet was hem erg dankbaar.

Dan Elsie, een jonge Australische die ik in Il Convento ontmoette. Ik zag haar terug in San Vicente de la Barquera. Zij had, net als ik, wat tijd ingeruimd om dit mooie stadje met zijn prachtige stranden te bezoeken. We kwamen elkaar tegen toen we op het strand liepen en later, toen ik op een bankje zat in het centrum van het stadje, kwam ze bij me zitten. Ze vertelde dat ze een reis door Europa maakte, de Camino del Norte was het eerste onderdeel van die reis, daarna ging ze naar Portugal waar de rest van haar familie ook naar toe kwam. Daarna zouden ze gezamenlijk nog Griekenland en Turkije bezoeken. Mooi dat de Oude Wereld nog aantrekkingskracht uitoefent op heel wat bewoners van nieuwere werelddelen.

Zo, dat was het dan, mijn Camino del Norte. Ik heb er van genoten, van het wandelen, van de natuur, van de verrassingen die zich op die 840 km. hebben voorgedaan. Maar het meest heb ik genoten van de mede-wandelaars die ik heb ontmoet, de gesprekken en gesprekjes die ik heb gehad met vooral de buitenlanders, jong en oud, mensen die uit geheel andere culturen komen en waar je toch dingen mee deelt.

En nu de thuisreis nog, ik hoop dat die zonder problemen gaat verlopen.

Ik hoop dat jullie het lezen van mijn belevenissen leuk hebben gevonden.