Los hórreos

Ik ben inmiddels aangeland in Sobrado, na vandaag is het nog 60 km naar Santiago. Het is de laatste dagen prachtig weer, zonovergoten en mooie routes door het bos, waardoor het niet te warm is om te lopen. Vrijdagmorgen bij een kop koffie en ontbijt heb ik Sergej uit Kazachstan ontmoet, na een kort gesprek gingen we uit elkaar, hij wilde veel verder lopen dan ik van plan was. Na 30 minuten lopen zagen we elkaar weer, hij stond te praten met een jonge Spaanse, die we in de Albergue ook al hadden gezien, het was me toen al opgevallen dat ze er niet vrolijk uitzag. Ze besloot ter plekke om terug te gaan naar huis, ze had last van blaren, kon er niet langer tegen, haar schoenen waren niet goed ingelopen en zo. Jammer, maar die dingen gebeuren, uitvallers horen er ook bij, zoals ikzelf vorig jaar. Ik heb toen een uurtje of 2 met Sergej gelopen, hij was dus in Kazachstan geboren en getogen, maar woonde nu al 10 jaar in Tsjechië en had daar ook een vriendin. Zijn familie woonde nog in Kazachstan, die wilde niet emigreren, en hij ging er alleen nog naar toe voor een korte vakantie, hij dacht er niet aan om terug te gaan. Zijn jongere zusje ging naar dezelfde school als waarop hij had gezeten, want ze wilde ook zo goed Engels leren spreken. Toen kwam er een moment dat we uit elkaar gingen, hij links- en ik rechtsaf. Ook jammer, hij was een leuke vent.

De bouwwerkjes die jullie op 3 foto's zien zijn voorraadschuurtjes, los hórreos, die je vooral in Galicië nog erg veel ziet. Hierin werd het geoogste graan opgeslagen, en er werden ook wel hammen te drogen gehangen. Net als in Nederland werden er door veel mensen varkens gefokt en vroeger werd er dan ook zelf geslacht. Dat zal hier nu ook wel minder voorkomen, maar die vaak prachtige schuurtjes staan er nog steeds. Nou zie ik iedereen denken (?) waarom hebben die schuurtjes allemaal verbrede voeten onder de opbouw, nou dat is om te voorkomen dat er muizen naar binnen kwamen. Muizen kunnen goed klimmen, maar hier zouden ze ondersteboven moeten lopen om binnen te komen en dat kunnen ze niet.

Ik overnacht in een enorm groot prachtig oud klooster waar geestelijken nog dienst doen voor van alles.

Sobrado is nog wel een leuk dorpje, er was een optocht naar het kerkje dat onderdeel uitmaakt van het klooster, compleet met doedelzak en veel bewoners lopen mee.

Het hoogste punt van de Camino, 700 m boven de zeespiegel, ben ik voorbij. Dat lag kort voor Sobrado.

Tot later.