Weg van de kust

Het is zover, we zijn de grens tussen Asturië en Galicië gepasseerd en dat betekent niet alleen dat we nu richting het zuidwesten lopen, maar ook dat we de zee achter ons hebben gelaten. Honderden kilometers wisten we dat die er was, je zag m niet altijd, vaak lag er een heuvelrug tussen de wandelaars en de zee, maar je wist het en van tijd tot tijd zagen we de zee, de baaien, de kliffen, de stranden, de havens, de golven en de surfers. En dat is nu voorbij, we zullen dit alles niet meer zien. We gaan nu verder door een minder dichtbevolkt gebied, meer dorpjes en gehuchten, waar het lang kan duren voordat zich weer een terrasje of koffiebarretje aandient waar de dorstige en hongerige peregrinos zo naar verlangen. Het betekent wel dat als het zover is, er direct 10 tot 20 peregrinos van het terras gebruik maken, waar je dan altijd bekenden tussen ziet.

Ik kwam zo in gesprek met een (nog onbekende) Italiaan die dacht dat hij de Route der Kathedralen volgde, hij wilde op die manier aansluiten bij de Engelse route en naar Santiago lopen (de Engelse route begint vlakbij A Coruna aan de noordwest kust van Spanje). Toen ik hem vertelde dat hij nu naar het zuidwesten liep en de verkeerde route volgde, schrok hij nogal. Hoe hij het uiteindelijk heeft opgelost, weet ik niet. Hij zat nog op het terras toen ik verder ging.

Ook de 2 Kroatische broers die ik al een paar keer eerder heb ontmoet, kruisten weer mijn pad. De oudste (60) vertelde een mooi verhaal over Nederland, hij wist van de polders, begreep ook wat een polder inhoudt, hij noemde het Nederlandse woord polder, hij begreep de functie van dijken, had het over dijkdoorbraken, nou voor een waterbouwer als ik was dit een mooi gesprek.

Tot later.